O człowieku, który stracił cień
Joyce Carol Oates

Młoda, inteligentna Margot Sharpe to początkująca badaczka-neuropsycholog, której kariera zapowiada się obiecująco. Kobieta pracuje nad przypadkiem charyzmatycznego i przystojnego Elihu Hoopesa, który w wyniku pewnej infekcji zachorował na ciężką amnezję. Prawie czterdziestoletni mężczyzna zaraził się wirusem, którego rozwój doprowadził do makabrycznych zmian w jego mózgu. Z badawczego punktu widzenia przypadek Elihu jest intrygujący - krótkotrwała pamięć mężczyzny "kasuje" się co siedemdziesiąt sekund. Margot chce wykorzystać szansę od losu i w pełni angażuje się w projekt. Fascynuje się nie tylko przypadkiem chorego, ale i nim samym... Rodzina i jej życie prywatne schodzi na dalszy tor. Zainteresowanie mężczyzną staje się silniejsze, aż w końcu ciężko jej ukryć, że coś czuje do badanego pacjenta. Joyce Carol Oates stworzyła książkę niezwykłą, niejednoznaczną. Podczas śledzenia akcji wielokrotnie zastanawiałam się, co zrobiłabym w takiej sytuacji, w jakiej znajdowali się bohaterowie. W szczególności ciężko byłoby mi podjąć właściwe kroki na miejscu młodej neurolożki. Przeprowadzanie eksperymentów i badań związane jest z pewnymi zasadami, to jak z etyką lekarską czy podstawowymi regułami w innych zawodach. Margot zdecydowanie zaczęła przekraczać tę linię, ale uczuć przecież nie można od tak stłamsić... Wątek ten może niektórym wydawać się nieco kontrowersyjny. Jak w tej sytuacji postąpić właściwie? Co z moralnością, co z emocjami? "O człowieku, który stracił cień" to powieść prowadzona przez narratora trzecioosobowego, szczegółowo relacjonującego akcję. Nie przepadam za tego typu zabiegami, zdecydowanie bardziej wolę, kiedy to bohaterowie przejmują pałeczkę w tej kwestii. To oczywiście drobnostka, która nie wpływa na moją ocenę całości. Książka wywołała we mnie sporo emocji - wątek uczuciowy w szczególności łamał mi serce. Autorka zadbała również o nutkę tajemnicy, która mnie zaintrygowała. Mimo, że nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z neuropsychologią, w odbiorze całej tej historii nie napotkałam na nic niezrozumiałego. Joyce Carol Oates w przystępny sposób wplotła do swej powieści fachowe zagadnienia. "O człowieku, który stracił cień" to naprawdę oryginalny utwór literacki. Moim zdaniem, jeśli lubujecie się w ambitnej literaturze lub po prostu od czasu do czasu po takową sięgacie, śmiało możecie skusić się i na ten tytuł. Warto.

Karolina G.

Młoda, inteligentna Margot Sharpe to początkująca badaczka-neuropsycholog, której kariera zapowiada się obiecująco. Kobieta pracuje nad przypadkiem charyzmatycznego i przystojnego Elihu Hoopesa, który w wyniku pewnej infekcji zachorował na ciężką amnezję. Prawie czterdziestoletni mężczyzna zaraził się wirusem, którego rozwój doprowadził do makabrycznych zmian w jego mózgu. Z badawczego punktu widzenia przypadek Elihu jest intrygujący - krótkotrwała pamięć mężczyzny "kasuje" się co siedemdziesiąt sekund. Margot chce wykorzystać szansę od losu i w pełni angażuje się w projekt. Fascynuje się nie tylko przypadkiem chorego, ale i nim samym... Rodzina i jej życie prywatne schodzi na dalszy tor. Zainteresowanie mężczyzną staje się silniejsze, aż w końcu ciężko jej ukryć, że coś czuje do badanego pacjenta. Joyce Carol Oates stworzyła książkę niezwykłą, niejednoznaczną. Podczas śledzenia akcji wielokrotnie zastanawiałam się, co zrobiłabym w takiej sytuacji, w jakiej znajdowali się bohaterowie. W szczególności ciężko byłoby mi podjąć właściwe kroki na miejscu młodej neurolożki. Przeprowadzanie eksperymentów i badań związane jest z pewnymi zasadami, to jak z etyką lekarską czy podstawowymi regułami w innych zawodach. Margot zdecydowanie zaczęła przekraczać tę linię, ale uczuć przecież nie można od tak stłamsić... Wątek ten może niektórym wydawać się nieco kontrowersyjny. Jak w tej sytuacji postąpić właściwie? Co z moralnością, co z emocjami? "O człowieku, który stracił cień" to powieść prowadzona przez narratora trzecioosobowego, szczegółowo relacjonującego akcję. Nie przepadam za tego typu zabiegami, zdecydowanie bardziej wolę, kiedy to bohaterowie przejmują pałeczkę w tej kwestii. To oczywiście drobnostka, która nie wpływa na moją ocenę całości. Książka wywołała we mnie sporo emocji - wątek uczuciowy w szczególności łamał mi serce. Autorka zadbała również o nutkę tajemnicy, która mnie zaintrygowała. Mimo, że nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z neuropsychologią, w odbiorze całej tej historii nie napotkałam na nic niezrozumiałego. Joyce Carol Oates w przystępny sposób wplotła do swej powieści fachowe zagadnienia. "O człowieku, który stracił cień" to naprawdę oryginalny utwór literacki. Moim zdaniem, jeśli lubujecie się w ambitnej literaturze lub po prostu od czasu do czasu po takową sięgacie, śmiało możecie skusić się i na ten tytuł. Warto.

Karolina G.

"O człowieku, który stracił cień" to przepełniona emocjami, wzruszająca i niezwykle przejmująca powieść obyczajowa. Wielopłaszczyznowa, głęboka i pełna zadumy nas ludzkim losem. Joyce Carol Oates stworzyła piękną, nostalgiczną i w gruncie rzeczy smutną opowieść, która skłania nas do refleksji. To naprawdę dobra literatura. Oryginalna, przemyślana, precyzyjna i perfekcyjna. Wzbudza skrajne emocje i sprawia, że czytelnik zostaje sam na sam z licznymi dylematami i pytaniami, na które musi odszukać odpowiedzi we własnym sercu. Nie dziwi mnie, że ta powieściopisarka, poetka, eseistka i dramaturg od lat uważana jest za jedną z czołowych kandydatek do literackiej Nagrody Nobla. Główny wątek jej najnowszej powieści opiera się na zakazanej miłości oraz na tajemnicy ludzkiego umysłu. Elihu Hoopes to tytułowy "człowiek, który stracił cień." W wyniku poważnej infekcji i bardzo wysokiej temperatury jego mózg uległ uszkodzeniu. Dokładnie stracił on zdolność zapamiętywania. Niestety nie da się już tego procesu odwrócić. Elihu już na zawsze utracił wszystkie wspomnienia zapisane w pamięci długotrwałej. Potrafi odtworzyć zaledwie ostatnie kilkadziesiąt sekund swojego życia. Tylko na tyle pozwala mu jego mózg. Margot Sharpe to młoda lekarka, neuropsycholożka, która na co dzień pracuje z osobami, mającymi problemy ze swoją pamięcią. W ten sposób poznaje Elihu, młodego, przystojnego, wykształconego, ale i cierpiącego na głęboką amnezję mężczyznę. Jest dla niej wspaniałym przypadkiem medycznym, na który może zwrócić uwagę, ale jednocześnie staje się mężczyzną, w którym bez pamięci się zakochuje. Rozpoczyna z nim niebezpieczny flirt. Wie, że to nieetyczne i bardzo problematyczne, ale nie potrafi inaczej. Z dnia na dzień ten mężczyzna fascynuje ją coraz bardziej. Tylko jak stworzyć głęboką relację z kimś, dla kogo jego świat zaczyna się na nowo co kilkadziesiąt sekund? Jeśli jesteście ciekawi jak na to pytanie próbuje odpowiedzieć autorka tej powieści zachęcam was do jej lektury. Wiele stwierdzeń w tej książce się powtarza, może dlatego, że poszczególne sesje terapeutyczne muszą mieć jakąś ciągłość i schematyczność. Nie jest to jednak przeszkodą w pełnym odbiorze wszystkich emocji, na które chce nam zwrócić uwagę Joyce Carol Oates. Całą relację głównej pary bohaterów tej opowieści poznajemy z perspektywy Margot - kobiety zdecydowanej, namiętnej, ale i pełnej smutku, rozżalenia oraz rozgoryczenia. Do czego doprowadzi ją flirt, który rozpoczęła ze sowim pacjentem? Czy odnajdzie w tej relacji szczęście? Czy będzie umiała oddzielić życie prywatne od zawodowego? I wreszcie, czy jako neuropsycholog będzie umiała pomóc swojemu ukochanemu? Zachęcam was do lektury! To naprawdę interesująca, inspirująca i przejmująca książka. Polecam!

mufloneks.blogspot.com