Gallipoli i Bliski Wschód 1914-1918. Historia pierwszej wojn
Edward J. Erickson

Szczegółowy opis tła i przebiegu I wojny światowej na wszystkich teatrach działań wojennych, na których walczyły wojska Imperium Osmańskiego.

Ponad 200 fotografii i rysunków ukazujących żołnierzy, czołowych dowódców i kluczowe bitwy prowadzonych tam kampanii.

Ponad 20 kolorowych map głównych rejonów operacji, w tym Zakaukazia, Gallipoli, Mezopotamii i Palestyny.

Barwny opis wciąż panujących na Zachodzie błędnych wyobrażeń o niezdyscyplinowaniu i nieskuteczności wojsk osmańskich, ataków na Kanał Sueski, udanej obrony Dardaneli, katastrofalnej kapitulacji Brytyjczyków w Kut al-Amarze, zdobycia Bagdadu, Jerozolimy i Damaszku, rewolty arabskiej, Armii Islamu i upadku Imperium Osmańskiego.

Seria „Historia I wojny światowej” to sześciotomowa historia militarna konfliktu 1914–1918.

Edward J. Erickson służył jako artylerzysta i sztabowiec w armii amerykańskiej w Stanach Zjednoczonych, Europie i na Bliskim Wschodzie – podczas pierwszej wojny w Zatoce Perskiej z 3 Dywizją Pancerną, a podczas inwazji na Irak z 4 Dywizją Piechoty. Przeszedł w stan spoczynku w randze podpułkownika. Doktoryzował się na uniwersytecie w Leeds w Wielkiej Brytanii. W 2007 roku wrócił do Bagdadu jako profesor nauk politycznych w Wyższej Szkole Ministerstwa Obrony. Obecnie wykłada sztukę operacyjną na Uniwersytecie Korpusu Piechoty Morskiej w Quantico w stanie Wirginia. Uznawany za jednego z czołowych ekspertów od armii osmańskiej z okresu I wojny światowej, opublikował m.in. książki Ordered to Die: A History of the Ottoman Army in the First World War, Defeat in Detail: The Ottoman Army in the Balkans, 1912–1913 oraz Ottoman Army Effectiveness in World War I: A Comparative Study.

Dennis Showalter jest profesorem historii w Colorado College i byłym przewodniczącym Towarzystwa Historii Militarnej. Specjalizuje się w porównawczej historii wojskowości. Jego ostatnie monografie to The Wars of Frederick the Great, The Wars of German Unification, Tannenberg 1914. Zderzenie imperiów oraz Patton i Rommel. Dowódcy XX wieku.

Wojna na Bliskim Wschodzie toczyła się między Turkami, Brytyjczykami, Francuzami i Rosjanami – stawką była kontrola nad ziemiami i narodami pozostającymi w osmańskim jarzmie od XV wieku. Imperium Osmańskie, uważane za „chorego człowieka Europy”, wciąż panowało nad znaczną częścią Bliskiego Wschodu. Choć początkowo było neutralne, po intensywnej presji dyplomatycznej ze strony Niemiec przyłączyło się do obozu państw centralnych w październiku 1914 roku.

Imperium Osmańskie starło się z Rosją na Zakaukaziu, ale w surowych zimowych warunkach Turcy zostali rozgromieni pod Sarikamiş i do roku 1916 ponosili same porażki. Rewolucje z 1917 roku doprowadziły do rozproszenia wojsk rosyjskich w tym rejonie, a w następnym roku nowa Armia Islamu otrzymała zadanie zdobycia bogatego w złoża ropy naftowej Baku i wyparcia jego brytyjskich obrońców.

W Mezopotamii siły osmańskie początkowo uległy Brytyjczykom, ale konsekwencją decyzji generała Townshenda o pozostaniu w Kut al-Amarze była kapitulacja jego wojsk. Ta strata skłoniła Brytyjczyków do wyekspediowania znacznie większych oddziałów, dzięki czemu zdobyto Bagdad i Mosul. Ogromne sukcesy przyniosła również brytyjska ofensywa w Palestynie.

Kluczowym starciem tego teatru działań wojennych było jednak Gallipoli, gdzie po raz pierwszy od ponad 200 lat siły osmańskie odniosły zwycięstwo w walce z zachodnimi Europejczykami. Kampania na Gallipoli wywarła głęboki wpływ nie tylko na Turków, ale również na walczące tam wojska brytyjskie, australijskie i nowozelandzkie.